Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na spotkanie autorskie Piotra Bogusława Jędrzejczaka połączone z prezentacją książki pt. „Czarne dziury, szczury i koloratury albo Czatowej Praksedy bajtowa opera granda”
Prowadzenie: Wanda Ziembicka-Has
W części muzycznej: Aleksandra Opała – mezzosopran koloraturowy Katarzyna Neugebauer – fortepian
14 października (poniedziałek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Książka została wydana dzięki finansowemu wsparciu Komisji SKE Związku Artystów Scen Polskich.
Piotr Bogusław Jędrzejczak – reżyser teatralny, kulturoznawca, teatrolog, psycholog, wykładowca. Niekiedy literat. Autor wydanej pod pseudonimem Floria Netnicka powieści dla młodzieży Czarne dziury, szczury i koloratury albo Czatowej Praksedy bajtowa opera granda oraz prozy dla dorosłych Kocoboły. Ojciec-założyciel kilku autorskich festiwali (Wielki Ogień im. Miry Kubasińskiej, SkArPa – Spotkania-Artyści-Płock – Transgraniczny Festiwal Sztuk im. Stefana Themersona, Festiwal Piosenki Literackiej im. Łucji Prus W Żółtych Płomieniach Liści, Kalinowe Noce, Kalinowe Dni im. Kaliny Jędrusik). Ma na koncie, jako reżyser – na scenach dramatycznych, lalkowych i muzycznych – ponad czterdzieści realizacji. Ostatnia z nich to Celestyna Fernanda de Rojasa w Teatrze Lalki i Aktora „Kubuś” im. Stefana Karskiego w Kielcach, której to placówki jest dyrektorem.
Aleksandra Opała – mezzosopran koloraturowy. Ukończyła studia muzyczne z wyróżnieniem w krakowskiej Akademii Muzycznej. Od debiutu w roku 2017 w La Cenerentola Rossiniego związana z Operą we Wrocławiu, gdzie jest także sceniczną Carmen. Współpracowała z Capella Cracoviensis podczas Bachowskiej Akademii we Wrocławiu i Świdnicy. Jest wybitną specjalistką o tematyce Rossiniowskich koloratur mezzosopranowych. Z Symfonią Varsovia nagrała operę Legenda Bałtyku F. Nowowiejskiego. Wyróżniona zaproszeniem do zaśpiewania III Symfonii Pieśni Żałobnych H. Góreckiego (2019), ale i Stabat Mater G. Pergolesiego, czy Stabat Mater K. Szymanowskiego. Nominowana do „Paszportów Polityki”. Kilka dni temu nominowana do Nagrody im. J. Kiepury. Zgłoszona do tegorocznego Plebiscytu „Wrocławianka Roku 2024”.
Katarzyna Neugebauer – pianistka urodzona w Poznaniu, od ponad dekady związana z wrocławskim środowiskiem muzycznym. Jako solistka występowała z Jackiem Kaspszykiem, Antonim Witem, Adamem Klockiem z towarzyszeniem orkiestr Filharmonii Wrocławskiej, Poznańskiej i Kaliskiej. Ma w dorobku wiele prawykonań takich kompozytorów jak Katarzyna Brochocka, Katarzyna Dziewiatkowska i Adam Porębski. W 2010 roku nawiązała współpracę z Chórem Filharmonii Wrocławskiej jako akompaniator. Od 2010 współpracuje z festiwalem Wratislavia Cantans. Koncertuje w kraju i za granicą. Pracuje we wrocławskiej Akademii Muzycznej.
Transmisja z wydarzenia:
Uroczystość wręczenia prof. Tadeuszowi Zatheyowi nagrody Oddziału Związku Artystów Scen Polskich ZASP – Stowarzyszenia we Wrocławiu
14 października (poniedziałek) 2024 roku o godz. 12.00
Wstęp z zaproszeniami
W części muzycznej: Maria Datskova – sopran Joanna Litwin-Fenc – fortepian
Wydarzenie zorganizowane z okazji Międzynarodowego Dnia Muzyki.
Prof. Tadeusz Zathey – absolwent dwóch wydziałów wrocławskiej PWSM: Wychowania Muzycznego (1970) i Dyrygentury (1976) w klasie prof. Adama Kopycińskiego. Studia dyrygenckie pogłębiał na stypendium rządu austriackiego w Hochschule für Musik w Wiedniu w klasie prof. Carla Österreichera (1982–1983). Od 1969 roku jest zatrudniony w Operze Wrocławskiej, najpierw na stanowisku asystenta kierownika chóru, od 1976 roku – asystenta dyrygenta, a od 1979 roku – dyrygenta. Zrealizował w niej 19 premier operowych i baletowych, m.in. prapremierę baletu R. Bukowskiego Antygona (1984) i polską prapremierę opery N. Rimskiego-Korsakowa Noc wigilijna (1987). Dokonał czterech pełnych instrumentacji oper, z czego jedna L’impresario in angustie D. Cimarosy, została zrealizowana na zamówienie Opery Wrocławskiej pod jego kierownictwem w 1996 roku, później wykonywana przez studentów Akademii Muzycznej we Wrocławiu na przedstawieniach Wydziału Wokalnego. Od 1972 roku jest nauczycielem akademickim w PWSM we Wrocławiu – obecnie Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego; po realizacji przewodów kwalifikacyjnych I i II stopnia został profesorem nadzwyczajnym tej uczelni. W 1995 roku otrzymał tytuł profesora sztuki muzycznej z rąk Prezydenta RP. Od 1 stycznia 2008 roku jest profesorem zwyczajnym Akademii Muzycznej we Wrocławiu. Jako kierownik muzyczny zrealizował 42 premiery operowe i operetkowe ze studentami Wydziału Wokalno-Aktorskiego. Tadeusz Zathey posiada następujące odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi nadany w 2005 roku z okazji 60-lecia Opery Wrocławskiej, 2 Srebrne Krzyże Zasługi nadane w latach 1986 i 1996, Medal Edukacji Narodowej (2002), odznakę Zasłużony dla miasta Wrocławia i województwa wrocławskiego, złotą odznakę Towarzystwa Miłośników Wrocławia, odznakę „Zasłużony Działacz Kultury”, a w 2007 roku z rąk Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odebrał brązowy medal „Gloria Artis”. Jest wykonawcą i dyrygentem na kursach interpretacji muzyki oratoryjnej z okazji corocznych Festiwali „Wratislavia Cantans”.
Prof. Tadeusz Zathey - rozszerzona nota [pdf]
Związek Artystów Scen Polskich powołali aktorzy, 21 grudnia 1918 roku, wkrótce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości […]. W okresie II Rzeczypospolitej ZASP był organizacją silną i skuteczną. Od samego początku przejął funkcję głównego organizatora życia teatralnego. W najogólniejszych zarysach uregulował prawa i obowiązki aktora w teatrze, ustalił stosunki prawne między aktorem a teatrem (regulaminy pracy), między teatrem a Związkiem (konwencje). Zatwierdził różne formy pomocy materialnej jak kasa pogrzebowa i kasa jubileuszowa. Powołał pismo związkowe „Scena Polska”, przyczynił się do utworzenia w roku 1925 Polskiego Instytutu Teatrologicznego i powołania w 1932 roku Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST). […]. W 1976 Związek Artystów Scen Polskich stał się członkiem FIA (International Federation of Actors), międzynarodowej organizacji skupiającej związki zawodowe aktorów na świecie. Na szczególne podkreślenia zasługują trzy ważne osiągnięcia ZASP-u w latach międzywojennych: szkolenie zawodowe aktorów, co po latach zaborów przyczyniło się do ujednolicenia wymowy scenicznej, wprowadzenie przymusu organizacyjnego, czyli konieczności i obowiązku należenia do jednego i tylko jednego związku; tylko członek ZASP, który podpisał konwencję z ZASP-em, mógł grać w teatrze […]. Podczas wojny ZASP działał w konspiracji. Patronował szkoleniu aktorów w mieszkaniach wykładowców, doprowadził do utworzenia Tajnej Rady Teatralnej, która powstała w roku 1940 z inicjatywy Bohdana Korzeniewskiego, Leona Schillera i Edmunda Wiercińskiego. […]. 13 grudnia 1981 roku wprowadzono stan wojenny. 1 grudnia 1982 roku ZASP został rozwiązany, a 19 grudnia 1983 roku odbył się Zjazd założycielski nowego ZASP-u. Wstąpiło do niego około 1300 osób.
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wykład Piotra Gaglika pt. „Polska refleksja poetycka o Węgierskim Październiku'56”
W części muzycznej: David Stoklosa – tenor Michał Michalski – fortepian Zofia Zaleska – fortepian
11 października (piątek) 2024 roku o godz. 17.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
W programie części muzycznej:
Ferenc Liszt – 3 Sonety Petrarki
Claude Debussy – Doctor Gradus ad Parnassum
Powstanie węgierskie 1956, nazywane dziś często rewolucją 1956 (węg. 1956-os forradalom) – zbrojne wystąpienie Węgrów przeciw reżimowi komunistycznemu na Węgrzech; wybuchło 23 października 1956 roku i trwało do 10 listopada 1956 roku, kiedy to zostało ostatecznie stłumione przez zbrojną interwencję Armii Radzieckiej. Po powstaniu robotników w czerwcu 1956 w Poznaniu i po wyborze 19 października 1956 roku popularnego Władysława Gomułki na I sekretarza PZPR, wbrew woli Moskwy i bez radzieckiej inwazji, obudziły się nadzieje wewnątrzpartyjnej opozycji węgierskiej na podobny przebieg wydarzeń na Węgrzech. Węgierska Partia Pracujących była podzielona na skrzydła reformatorskie i stalinowskie, co trwało od stracenia w 1949 roku (z inicjatywy Mátyása Rákosiego) László Rajka. Po śmierci Stalina doszło do osłabienia pozycji Rakosiego, który musiał zgodzić się na objęcie stanowiska premiera przez Imre Nagya, reprezentanta skrzydła umiarkowanego. Z kolei dymisja premiera ZSRR Malenkowa, uchodzącego za protektora Nagya sprawiła, że Nagy w marcu 1955 roku został usunięty ze stanowiska, a później też wykluczony z partii. Zwolennicy Nagya skupili się w Klubie im. Petőfiego. Frakcję Nagya skonsolidował uroczysty pogrzeb Rajka i innych ofiar stalinowskiego terroru 6 października 1956 roku z udziałem około 200 tysięcy ludzi. Jednakże znacznie dalej niż nadzieje wewnątrzpartyjnej opozycji sięgały wolnościowe postulaty studentów m.in. z Szegedynu i Budapesztu. Studenci z uniwersytetu technicznego w Budapeszcie domagali się w oświadczeniu z 22 października wolności obywatelskich, demokracji parlamentarnej i narodowej niepodległości. By rozpowszechnić swe żądania, kolportowali je w instytucjach, zakładach pracy i na innych uniwersytetach. Próbowali również (bezskutecznie) skłonić węgierskie radio do odczytania ich oświadczenia. Jedną z przyczyn powstania była też chęć pomszczenia krzywd wyrządzonych w czasie masowego terroru okresu rządów Rákosiego. Przykładowo na Węgrzech w okresie, gdy rządził Rákosi, było trzy razy więcej więźniów politycznych niż w Polsce przy trzykrotnie mniejszej liczbie ludności i faktycznym braku na Węgrzech zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Opór zbrojny samorzutnie konsolidowała, zorganizowana w czasie Powstania Gwardia Narodowa. Przeciwnicy komunizmu tworzyli takie organizacje jak Miecz i Krzyż, Biała Gwardia, Przymierze Krwi, Partia Miłości, Front Chrześcijański, Sojusz Wolnych Socjaldemokratów.
Spotkanie transmitowane online
