Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację książki Waldemara Okonia pt. „Jeszcze jeden tom wierszy/Ještě jedna sbírka poezie”, wydanie polsko-czeskie

Gościnnie: Libor Martinek – tłumacz na język czeski
14 listopada (czwartek) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Spotkanie transmitowane online

Plakat [pdf]

Waldemar Okoń. „ Jeszcze jeden tom wierszy” (okładka) [pdf]

Książka W. Okonia pt. Jeszcze jeden tom wierszy/Ještě jedna sbírka poezie wydana została przez Oficynę Wydawniczą „Akwedukt” Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu: www.klubmil.pl/wydawnictwo-akwedukt/4454-okon-waldemar-jeszcze-jeden-tom-wierszy-wyd-polsko-czeskie

Książka do nabycia: www.klubmil.pl/ksiegarnia/produkt/jeszcze-jeden-tom-wierszy-wyd-polsko-czeskie/

Waldemar Okoń – pisarz, poeta, historyk sztuki, krytyk artystyczny, kurator wystaw sztuki współczesnej, profesor nauk humanistycznych specjalizujący się w historii sztuki XIX i XX wieku. Opublikował m.in. zbiory studiów poświęconych tej epoce w książkach: Sztuka i narracja (1988), Alegorie narodowe (1992), Sztuki siostrzane (1992), Wtajemniczenia (1996), Stygnąca planeta (2002). Przeszłość przyszłości (2005), monografie Jan Matejko i Stanisław Wyspiański (1998) oraz Kresy w malarstwie polskim (2006). Wydał również szereg tomów poezji i prozy poetyckiej – ostatnio polsko-francuski Jeszcze jeden tom wierszy (2021), książki prozatorskie Max z drugiej strony ulicy (2015), Jestem jak echo. Rok 1983 (2017), „Dniewnik” czyli kronika niezapowiadanych śmierci – część pierwsza: lata 2016-2019 (2021) oraz baśń dla dzieci i dorosłych Michaś i Księżyc (2019), Twórca koncepcji i redaktor naczelny wychodzącego od roku 2006 kwartalnika Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego „Quart”. Obecny Prezes wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i redaktor naczelny kwartalnika „Format Literacki”.

Libor Martinek – urodzony 15 stycznia 1965 roku w Krnowie (Republika Czeska). Historyk literatury, krytyk literacki i muzyczny, wykładowca historii literatury czeskiej na Slezske univerzitě / Uniwersytecie Śląskim w Opawie, założyciel Pracowni Komparatystyki Literackiej, edytor zbiorów poetyckich, tłumacz z języków: polskiego, angielskiego i ukraińskiego. Prowadzi zajęcia z historii literatury czeskiej po 1945 roku, teorii literatury, komparatystyki literackiej, teorii i praktyki przekładu, współczesnej literatury czeskiej, literatury i muzyki, literatury regionalnej. Mieszka w Opawie, która jest od dawna centrum kulturowym czeskiego Śląska. Od września 2017 jest profesorem Uniwersytetu Wrocławskiego w zakresie bohemistyki, wykłada w Instytucie Filologii Słowiańskiej UWr. Obronił doktorat (Ph.D.) w 2000 roku, uzyskał habilitację (doc.) w 2010 z historii literatury czeskiej oraz doktorat z historii literatury polskiej (PhDr.) w 2005 roku na Uniwersytecie im. Masaryka w Brnie. Badacz literatury czeskiej, polskiej (na Śląsku Cieszyńskim) i niemieckiej (były tzw. Ostsudetenland) przede wszystkim na pograniczu czesko-polskim.

Klub Przyjaciół Grodna i Wilna zaprasza na prelekcję Mariana Pacholaka w Klubie Muzyki i Literatury we Wrocławiu pt. „Cmentarz żołnierski na Rossie i mauzoleum Marszałka Józefa Piłsudskiego”

14 listopada (czwartek) 2024 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy

Plakat [pdf]

Historia cmentarzyka wojskowego przy Starej Rossie (z lewej strony głównej bramy nekropolii) zaczyna się w kwietniu 1919 roku, w czasie wojny polsko-sowieckiej oraz walk o Wilno i ziemię wileńską. Definitywnie kwestia przynależności miasta do Rzeczypospolitej została rozstrzygnięta po zwycięskiej bitwie warszawskiej, gdy w październiku 1920 roku, przeprowadzona została operacja wojskowa, podczas której generał Lucjan Żeligowski (1865–1947), upozorowawszy niesubordynację wobec Naczelnego Wodza, zajął Wilno i jego okolice, proklamując tym samym powstanie Litwy Środkowej, która została przyłączona do Polski. Ranga wileńskiego cmentarza, prochów pokoleń trwających na straży polskiego ducha, sprawiła, iż na nim zadecydowano wówczas pogrzebać ciała żołnierzy walczących o wolność Wilna. W lewo przed bramą główną, u parkanowego muru, założono nową kwaterę. Powstały kopce mogilne, kryjące, podczas uroczystego pogrzebu 24 kwietnia 1919 roku, dwadzieścia siedem trumien (w każdym grobie składano pięciu poległych), z drewnianymi krzyżami, określane jako „mogiły brackie”. W kolejnych latach do „szeregu drewnianych krzyży” doszły – jak zapisywał Juliusz Kłos (1881–1933) w wileńskim przewodniku z 1923 roku (s. 227): „[…] mogiły żołnierzy, oficerów, szeregowych ochotników różnego wieku, stopnia i dostojności, którzy zginęli przy zdobywaniu Wilna, i Ci co poumierali z ran w szpitalach wileńskich w latach 1919–1920 oraz Ci, którzy poginęli przy wtórnym zdobywaniu Wilna przez wojska generała Żeligowskiego w październiku 1920 roku”.

Źródło i dodatkowe informacje: grodnowilno.pl/mauzoleum