Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na premierę płyty Katarzyny Kaczorowskiej i Katarzyny Falany „Moszkowski. Taneczne Potpourri”
31 stycznia (środa) 2024 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Katarzyna Kaczorowskiej i Katarzyna Falana „Moszkowski. Taneczne Potpourri” [pdf]
Katarzyna Kaczorowska, pianistka i kameralistka. Absolwentka Akademii Muzycznej we Wrocławiu w klasie prof. Olgi Rusiny. Laureatka konkursu pianistycznego „Konzerteum” w greckim Markopoulo w 1995 roku. Artystka umiejętnie łączy miłość do fortepianu z działalnością edukacyjną i aktywnością koncertową. W latach 1996-2010 była nauczycielką fortepianu i akompaniamentu w Szkole Muzycznej I st. im. Grażyny Bacewicz oraz w Szkole Muzycznej II st. im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu. Od 2000 r. prowadzi klasę fortepianu w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej I i II st. im. Karola Szymanowskiego we Wrocławiu. Jej uczniowie są laureatami wielu prestiżowych konkursów w Polsce i na świecie. Od niemal trzydziestu lat prowadzi ożywioną działalność koncertową w zakresie kameralistyki. Współpracowała z wieloma utytułowanymi solistami, akompaniowała wybitnym skrzypkom m.in. Hannie Lachert-Segal (New York Philharmonic), Wiktorowi Kuzniecowowi i Robertowi Bacharze. Była także akompaniatorką podczas kursów mistrzowskich prof. Idy Haendel. Nagrała kilka płyt, m.in. From The Shadow To The Light z klarnecistą Janem Jakubem Bokunem, Ottorino Respighi z Ewą Podleś, Michałem Nestorowiczem i Wrocławską Orkiestrą Kameralną „Leopoldinum” dla firmy KOCH oraz Skrzypce w miniaturze ze skrzypkiem Marcinem Ostrowskim. Zagrała też koncerty rejestrowane przez Polskie Radio i Telewizję Polską.
Katarzyna Falana, pianistka i kameralistka. Absolwentka Akademii Muzycznej w Krakowie w klasie fortepianu prof. Ewy Bukojemskiej oraz studiów podyplomowych w klasie kameralistyki (duet fortepianowy) prof. Janiny Baster. Od wielu lat łączy aktywność koncertową ze szkoleniem młodych adeptów fortepianu w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu. Wielokrotnie wyróżniana dyplomami dla pianisty-kameralisty na konkursach instrumentalnych i wokalnych. W latach 1993-1994 stypendystka Prezydenta Miasta Katowic. Laureatka wielu konkursów ogólnopolskich i zagranicznych, m.in. Międzynarodowego Konkursu Duetów Fortepianowych w Rzymie w 1997 r. i półfinalistka Reding-Piette Piano Duo Competition w Neuchatel w Szwajcarii w 2001 r. Brała udział w kursach mistrzowskich pod kierunkiem prof. H. Czerny-Stefańskiej i W. Obidowicza oraz w kursie duetów fortepianowych w Rostocku w klasie H. Petera i V. Stenzla (Niemcy) i B. Eden i A. Tamira (Izrael). Jako muzyk orkiestrowy od 2009 r. współpracuje z Filharmonią Wrocławską NFM, biorąc udział w licznych koncertach symfonicznych oraz w festiwalach Wratislavia Cantans i Musica Polonica Nova. Zagrała pod batutą wielu wybitnych dyrygentów, m.in. P. Herreweghe, J. Swensena, A. Boreyko, G. Chmury, S. Skrowaczewskiego i J. Kaspszyka. Koncertowała z orkiestrą w Europie i w Stanach Zjednoczonych.
Artystki współpracują ze sobą od 2015 roku, wykonując muzykę fortepianową na cztery ręce.
Przełom XVIII i XIX w. w muzyce przyniósł ze sobą rozwój wirtuozostwa instrumentalnego. Wraz z początkiem romantyzmu rolę dominującego instrumentu (zarówno w sferze solowej, jak i koncertowej) zyskał fortepian. Działalność koncertowa i kompozytorska takich twórców jak F. Chopin, czy F. Liszt otworzyła drogę kolejnym pokoleniom muzyków, co spowodowało, że na niespotykaną dotąd skalę pojawiło się mnóstwo wybitnych wirtuozów tego instrumentu, którzy wzorem mistrzów pianistyki I połowy XIX w. łączyli karierę wykonawczą z twórczością kompozytorską. Do tego grona zalicza się Moritz Moszkowski. Urodził się w 1854 r. we Wrocławiu w rodzinie o polsko-żydowskich korzeniach. Atmosfera domu rodzinnego przesycona miłością do sztuki sprawiła, że szybko zauważono wybitny talent Moszkowskiego do gry na fortepianie, a u jego starszego brata Aleksandra zdolności literackie. Przez pierwsze lata kompozytor uczył się w rodzinnym mieście, jednak w 1865 r. wraz z rodziną przeniósł się do Drezna, gdzie został przyjęty do Konserwatorium. Po zaledwie 3 latach wyjechał do Berlina. Tam kontynuował studia w zakresie gry na fortepianie i kompozycji w Konserwatorium Sterna, a następnie w Neue Akademie der Tonkunst. O wybitnym poziomie jego umiejętności świadczy fakt, że już w wieku 17 lat objął stanowisko pedagoga klasy fortepianu w macierzystej uczelni i piastował je przez kolejne 25 lat. Równie szybko, bo w wieku 19 lat rozpoczął działalność estradową. Jego debiut odbył się w Berlinie, w obecności samego F. Liszta. Koncert ten zapoczątkował wieloletnią międzynarodową karierę przerwaną w wyniku kontuzji ręki. Od tego czasu Moszkowski skupiał się na działalności pedagogicznej i twórczości kompozytorskiej. Zwłaszcza w tej ostatniej roli cieszył się przez długie lata sławą w rodzinnym Wrocławiu, w którym – jak pisała prof. Maria Zduniak, wybitna badaczka życia muzycznego na Dolnym Śląsku – nazwisko Moszkowskiego było jednym z trzech najczęściej pojawiających się na plakatach koncertowych kompozytorów polskich (obok F. Chopina i H. Wieniawskiego). W historii muzyki zapisał się głównie jako twórca utworów fortepianowych (zarówno wirtuozowskich, jak i o przeznaczeniu dydaktycznym), ma jednak też w swym dorobku m.in. operę, balet, dwa koncerty (fortepianowy i skrzypcowy) oraz utwory na skrzypce z towarzyszeniem fortepianu. Specjalne miejsce zajmują popularne w tamtych czasach cykle utworów fortepianowych na cztery ręce. Wśród wielu kompozycji należących do tego nurtu szczególne miejsce zajmują Album espagnol op. 21 i Neue spanische Tänze op. 65. To dwa, spośród trzech cykli utworów w dorobku Moszkowskiego stylizowanych na muzykę hiszpańską. Za życia twórcy cieszyły się one największą popularnością zarówno wśród wykonawców, jak i krytyków. Kompozytor mistrzowsko wyważa proporcje pomiędzy popisem wirtuozowskim w grze na fortepianie a pełną temperamentu specyfiką muzyki iberyjskiej. Kompozycja 5 Waltzer op. 8 jest przykładem muzyki salonowej XIX w., w której niczym w dźwiękowym kalejdoskopie tematy taneczne tworzą barwny i bogaty charakter muzycznego potpourri. Sentyment do muzyki polskiej (wynikający częściowo z pochodzenia, o czym świadczyć może choćby zaangażowanie w ideę budowy gmachu Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, a częściowo z miłości do muzyki F. Chopina, która stanowiła podstawę repertuaru pianistycznego Moszkowskiego) objawia się w Polnische Volkstänze op. 55. Kompozytor połączył dźwiękową tradycję prostoty brzmienia chopinowskich mazurków, z sentymentalnym charakterem osiemnastowiecznych polonezów (co szczególnie słychać w opracowaniu poloneza Pożegnanie ojczyzny M.K. Ogińskiego) i błyskotliwych rozwiązań fakturalnych typowych dla muzyki tamtych czasów.
Karolina Gołębiowska
|
Spotkanie transmitowane online
Koncert z okazji Narodowego Święta Niepodległości
