Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację najnowszej książki Adama Sznajderskiego ''Zryw wolnościowy 1863-1864''

Wydarzenie w 154. rocznicę Powstania Styczniowego
22 stycznia (środa) 2020 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny

Plakat [pdf]

Adam Sznajderski. ''Zryw wolnościowy 1863-1864'' (okładka) [pdf]

Adam Sznajderski. Urodzony 26 września 1936 r. w Chorzowie. Matura w działoszyckim Liceum Ogólnokształcącym im. B. Głowackiego (1953). Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie – filologia polska (1954-1958). Studia doktoranckie (1974-78) i stopień doktora nauk humanistycznych w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego (1979). W tej uczelni ukończył studia religioznawcze (1985). Posiada III stopień specjalizacji zawodowej w zakresie języka polskiego. W latach 80-tych i 90-tych był wykładowcą w Uniwersytecie Wrocławskim – Wydział Nauk Historycznych i Pedagogicznych (m. in. historia teatru i dramatu; estetyka mowy). Pełni też funkcję sekretarza naukowego Wojewódzkiej Rady Postępu Pedagogicznego i metodyka języka polskiego w Wojewódzkim Ośrodku Metodycznym we Wrocławiu. Długoletni nauczyciel szkół średnich w Działoszycach, Brzegu Dolnym i we Wrocławiu. Dyrektor Liceum Ogólnokształcącego i Studium Ekonomicznego we Wrocławiu. Członek Rady Regionalnej Towarzystwa Wiedzy Powszechnej we Wrocławiu i Międzynarodowej Organizacji Sztuki Ludowej (IOV); członek honorowy Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru.

Powstanie styczniowe – polskie powstanie narodowe przeciwko Imperium Rosyjskiemu, ogłoszone Manifestem 22 stycznia wydanym w Warszawie przez Tymczasowy Rząd Narodowy. Wybuchło 22 stycznia 1863 w Królestwie Polskim i 1 lutego 1863 na Litwie, trwało do jesieni 1864, zasięgiem objęło ziemie zaboru rosyjskiego, tj. Królestwo Polskie i ziemie zabrane. Było największym polskim powstaniem narodowym, spotkało się z poparciem międzynarodowej opinii publicznej. Miało charakter wojny partyzanckiej, w której stoczono ok. 1200 bitew i potyczek. Przez oddziały powstania styczniowego przewinęło się około 200 000 ludzi. Jednak poza Żmudzią i rozrzuconymi ośrodkami na Białorusi, w Inflantach Polskich oraz innych Ziemiach Zabranych, masa społeczeństwa nie była gotowa poprzeć „pańskiego” zrywu. Mimo początkowych sukcesów zakończyło się klęską powstańców, z których kilkadziesiąt tysięcy zostało zabitych w walkach, blisko 1 tys. straconych, ok. 38 tys. skazanych na katorgę lub zesłanych na Syberię, a ok. 10 tys. wyemigrowało. Zdarzały się przypadki, że Rosjanie zabijali pojmanych powstańców, dobijali rannych, mordowali lekarzy spieszących im z pomocą, obdzierali do naga zabitych. Po bitwach Rosjanie palili miejscowości, które udzieliły schronienia powstańcom, dokonywali rzezi ludności cywilnej. Niszczono dobra kultury, np. spalono archiwum Ordynacji Zamojskiej w Zwierzyńcu. Wilno zostało spacyfikowane przez oddziały Murawjowa Wieszatiela, na Litwie zginęło 10 tys. szlachty polskiej na ogólną liczbę 40 tys. Po upadku powstania Kraj i Litwa pogrążyły się w żałobie narodowej. W roku 1867 zniesiono autonomię Królestwa Polskiego, jego nazwę i budżet, w 1868 wprowadzono nakaz prowadzenia ksiąg parafialnych w języku rosyjskim, w 1869 zlikwidowano Szkołę Główną Warszawską, w latach 1869–1870 setkom miast wspierających powstanie odebrano prawa miejskie doprowadzając je tym samym do upadku, w roku 1874 zniesiono urząd namiestnika, w 1886 zlikwidowano Bank Polski. Skasowano klasztory katolickie w Królestwie, skonfiskowano ok. 1600 majątków ziemskich i rozpoczęto intensywną rusyfikację ziem polskich. Po stłumieniu powstania znaczna część społeczeństwa Królestwa i Litwy uznała dalszą walkę zbrojną z zaborcą rosyjskim za bezcelową i zwróciła się ku pracy organicznej. Powstanie przyczyniło się do korzystniejszego niż w dwóch pozostałych zaborach i w etnicznej Rosji uwłaszczenia chłopów, zarówno w Królestwie, jak i na ziemiach zabranych.
Źródło i dodatkowe informacje: https://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_styczniowe