Uroczystość wręczenia Ryszardowi Węgrzynowi nagrody Oddziału Związku Artystów Scen Polskich ZASP – Stowarzyszenia we Wrocławiu
31 marca (poniedziałek) 2025 roku o godz. 12.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
W części muzycznej:
Karolina Pacek – mezzosopran
Karolina Nosowska – mezzosopran
Mateusz Słowikowski – fortepian
Wydarzenie zorganizowane z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru
Związek Artystów Scen Polskich powołali aktorzy, 21 grudnia 1918 roku, wkrótce po odzyskaniu przez Polskę niepodległości […]. W okresie II Rzeczypospolitej ZASP był organizacją silną i skuteczną. Od samego początku przejął funkcję głównego organizatora życia teatralnego. W najogólniejszych zarysach uregulował prawa i obowiązki aktora w teatrze, ustalił stosunki prawne między aktorem a teatrem (regulaminy pracy), między teatrem a Związkiem (konwencje). Zatwierdził różne formy pomocy materialnej jak kasa pogrzebowa i kasa jubileuszowa. Powołał pismo związkowe „Scena Polska”, przyczynił się do utworzenia w roku 1925 Polskiego Instytutu Teatrologicznego i powołania w 1932 roku Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej (PIST). […]. W 1976 Związek Artystów Scen Polskich stał się członkiem FIA (International Federation of Actors), międzynarodowej organizacji skupiającej związki zawodowe aktorów na świecie. Na szczególne podkreślenia zasługują trzy ważne osiągnięcia ZASP-u w latach międzywojennych: szkolenie zawodowe aktorów, co po latach zaborów przyczyniło się do ujednolicenia wymowy scenicznej, wprowadzenie przymusu organizacyjnego, czyli konieczności i obowiązku należenia do jednego i tylko jednego związku; tylko członek ZASP, który podpisał konwencję z ZASP-em, mógł grać w teatrze […]. Podczas wojny ZASP działał w konspiracji. Patronował szkoleniu aktorów w mieszkaniach wykładowców, doprowadził do utworzenia Tajnej Rady Teatralnej, która powstała w roku 1940 z inicjatywy Bohdana Korzeniewskiego, Leona Schillera i Edmunda Wiercińskiego. […]. 13 grudnia 1981 roku wprowadzono stan wojenny. 1 grudnia 1982 roku ZASP został rozwiązany, a 19 grudnia 1983 roku odbył się Zjazd założycielski nowego ZASP-u. Wstąpiło do niego około 1300 osób.
Źródło i dodatkowe informacje: www.zasp.pl/o-nas/historia-zwiazku-artystow-scen-polskich
Dodatkowe informacje:
https://zasp.pl/wroclaw/
https://www.facebook.com/zaspoddzialwewrocawiu/
|
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu, Towarzystwo Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich zapraszają na spotkanie autorskie Stanisława Srokowskiego połączone z prezentacją książki pt. „Z kościoła do piekła”
27 marca (czwartek) 2025 roku o godz. 16.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Plakat [pdf]
Stanisław Srokowski, „Z kościoła do piekła” (okładka) [pdf]
Książka Stanisława Srokowskiego Z kościoła do piekła (Fronda) składa się z relacji świadków, które ukazują brutalność i bestialstwo tamtych czasów. Szczególny nacisk położono na masakrę w Hucie Pieniackiej z 28 lutego 1944 roku – jednej z najokrutniejszych zbrodni ukraińskiego ludobójstwa. Autor, z niezwykłą dbałością o detale, przedstawia mrożące krew w żyłach wydarzenia, podczas których ukraińskie oddziały SS Galizien, UPA oraz lokalni chłopi dokonali niewyobrażalnych zbrodni na niewinnych ludziach. Srokowski posługuje się językiem prostym, ale jednocześnie niezwykle sugestywnym. Dzięki temu czytelnik ma wrażenie, jakby sam uczestniczył w opisywanych wydarzeniach. Autor unika zbędnego patosu, co sprawia, że relacje świadków są jeszcze bardziej poruszające i autentyczne. Z kościoła do piekła to nie tylko dokument historyczny, ale także ważny głos w dyskusji na temat relacji polsko-ukraińskich. Srokowski przypomina o konieczności pamięci i edukacji, aby podobne tragedie nigdy więcej się nie powtórzyły. Książka ta jest hołdem dla ofiar tamtych wydarzeń i przestrogą dla przyszłych pokoleń.
Stanisław Srokowski w Z kościoła do piekła stworzył dzieło, które porusza do głębi i zmusza do refleksji. To lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych historią II wojny światowej oraz relacjami polsko-ukraińskimi. Autor, poprzez autentyczne relacje świadków, ukazuje nie tylko okrucieństwo wojny, ale także niezłomność ludzkiego ducha w obliczu największych tragedii.
Stanisław Srokowski – prozaik, poeta, dramaturg, publicysta, który urodził się na Kresach. Duży rozgłos przyniosły mu książki obrazujące ukraińskie ludobójstwo dokonane w latach 1939–1947 na Polakach. Powieści: Duchy dzieciństwa, Repatrianci (blokowani przez ambasadora sowieckiego Aristowa), Ukraiński kochanek (wyróżniony w plebiscycie Polskiego Radia jako jeden z najważniejszych utworów 25-lecia RP), Zdrada, Ślepcy idą do nieba oraz dwa zbiory opowiadań Nienawiść i Strach stały się wiarygodnym świadectwem tragicznych doświadczeń polskiego narodu. Na podstawie Nienawiści Wojciech Smarzowski nakręcił słynny już film Wołyń. Trylogia współczesna: Barbarzyńcy u bram, Spisek barbarzyńców i Barbarzyńcy w salonie pokazuje kolonizację polskich umysłów przez ideologię marksizmu kulturowego. Wiersze Srokowskiego wraz z twórczością Tymoteusza Karpowicza otwierały nowy awangardowy nurt w polskiej poezji drugiej połowy XX wieku, zwany nurtem lingwistycznym.
Dodatkowe informacje: www.srokowski.art.pl/biografia.htm
|
Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na wieczór wspomnieniowy Leszka Długosza pt. „Jaka szkoda”
26 marca (środa) 2025 roku o godz. 18.00
Wstęp wolny. Zapraszamy
Spotkanie odwołane z przyczyn niezależnych od organizatora.
Plakat [pdf]
Prowadzenie spotkania Mariola Palcewicz
Uczestnicy:
Barbara Hrynkiewicz-Długosz
Zbigniew Kwiatek – wieloletni organizator koncertów Leszka Długosza we Wrocławiu
W programie:
Wybrane utwory artysty
Audycja TV Wojciecha Popkiewicza pt. „Ballada o drodze: Leszek Długosz”
Leszek Marek Długosz (18 czerwca 1941–23 marca 2024) – literat, kompozytor, pianista, aktor, polski śpiewający poeta. Kawaler Orderu Orła Białego. W 1964 roku ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w latach 1964–1966 studiował na Wydziale Aktorskim w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Zadebiutował w 1964 roku w teatrzyku piosenki Uniwersytetu Jagiellońskiego Hefajstos. W 1965 roku ożenił się z Barbarą Hrynkiewicz, siostrą pierwszej żony Wiesława Dymnego. W tym samym roku związał się z kabaretem literackim „Piwnica pod Baranami”, gdzie uchodził za jednego z najwybitniejszych artystów w zespole. Pierwszy tomik poezji – Lekcje rytmiki wydał w 1973 roku. W 1979 roku wyjechał na stypendium artystyczne do Francji. Zaowocowało ono wydaniem płyty w całości w języku francuskim. W 1981 roku skomponował muzykę do spektaklu Kurhanek Maryli w reżyserii Ewy Lassek. Z własnymi recitalami występował w Polsce i za granicą (m.in. w Austrii, Belgii, Czechosłowacji, Francji, Kanadzie, Niemczech Zachodnich, Szwajcarii, Szwecji, Stanach Zjednoczonych, Włoszech). Oprócz działalności estradowej i literackiej publikował felietony w „Czasie Krakowskim” i „Rzeczpospolitej”. Wraz z Krzysztofem Magowskim zrealizował w Telewizji Polskiej cykl poświęcony poezji – „Literatura według Długosza”. Od 2009 roku był członkiem Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (SKOZK). Wykładał w Studium Literacko-Artystycznym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Źródło: Wikipedia
|
|
|
|
<< pierwsza < poprzednia 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 następna > ostatnia >>
|
Strona 11 z 21 |